Friday, May 14, 2010

ისევ ჩვენ და ისევ ჩვენ...


კი, კი, ნამდვილად ისევ ჩვენ...

და აი ასეა უკვე 12 წელიწადია და რაც დრო გადის, მით უფრო საინტერესო და ძვირფასი ხდება ეს ყველაფერი...

თითქოს არაფერი განსაკუთრებული... არადა, მართლაც განსაკუთრებული მოვლენაა თითოეული ჩვენგანისთვის კვარტალში ერთხელ ჩვენი ერთ-ერთი მეგობრის სახლის სრული ოკუპირება.

ნუ, კეკლუცობა იქეთ იყოს და, სმა-ჭამა ასე დიდად შესარგი, ამ შეკრების მნიშვნელოვანი შემადგენელია, თუმცა, არა უმნიშვნელოვანესი...

აი ყველაზე მნიშვნელოვანი კი ...

საუბარი, საუბარი, საუბარი...

საუბარი ყველაზე და ყველაფერზე...

ცოტა სევდა, ბევრი სიცილ-ხითხით-ხარხარი...

გარდასულ წელთა გახსენება...

და, რა თქმა უნდა, ფიქრი და ოცნება მომავალზე...


აი ასე, ოთხნი უკვე ერთ ათეულ წელიწადზე მეტია, ამ კვარტალში ერთხელ ასეთ გრანდიოზულ შეკრებას აწყობს და უკვე წარმოუდგენია, როგორი იქნება ეს შეხვედრა დაახლოებით სამი ათეული წლის შემდეგ.
P.S. მაიმუნი კი, საყვარელი, გონიერი და მხიარული ცხოველია სევდიანი თვალებით. იმედია, ჩვენც ასეთები ვართ და ზუსტად ვიცი, რომ ეს ფოტო მათაც ისევე გაახალისებს, როგორც მე:):):).

Wednesday, May 5, 2010

შემთხვევით თუ გადავეყარეთ...

არადა, ეგ შესაძლებელია.
ძრითადად, სამარშრუტო ტაქსით ვმგზავრობ, აი იმით, ძალიან ძველი როა, ქე რომ ყველაფერი ხმაურობს და აუცილებლად ნინო ჩხეიძე როა ჩართული...
ჩაცმის სტილი, დიდი სიამოვნებით მექნებოდა სპორტული, მაგრამ სამსახურის გამო, ვერ ვახერხებ. არც ძალიან კლასიკური არაა; ვაპარებ ხოლმე რაღაცეებს:)...
ძალიან ჩვეულებრივი ვარ - არც თმები მაქვს მწვანედ შეღებილი, არც ცხვირი მაქვს გახვრეტილი და არც შავად მაქვს თვალები შეღებილი. ნუ, ეგ ნამეტანია, მაგრამ აი, ჯინსებით, კედებით და მაისურით კი ვივლიდი ყოველდღე:).
ხო, სათვალეს ვატარებ ჩვეულებრივ, თუმცა, ქუჩაში - არა. არა, იმიტომ კი არა, რომ მრცხვენია (ეგ ასაკი გამოვიარე), უბრალოდ, მთელი ცხოვრება, რაც თავი მახსოვს, სათვალით ვარ და მომბეზრდა (ეს ერთ-ერთი მიზეზია, რატომაც არ ვატარებ არასამუშაო საათებში სამკურნალო სათვალეს).
არა, მაინც სათვალით ვარ (თუ არ წვიმს), უბრალოდ, მზის სათვალით. თან, მზის სათვალე მიყვარს (ესეც მეორე მიზეზი).
შეიძლება შემოგხედოთ, მაგრამ ვერ გიცნოთ ან არც შემოგხედოთ საერთოდ.
როგორც წესი, ყურსასმენით დავდივარ და მუსიკას ვუსმენ. ამიტომ, შეიძლება შემოგხედოთ და გაგიღიმოთ, მაგრამ რეალურად ეგ ღიმილი თქვენ კი არა, მუსიკის ავტორს უფრო ეხება:).
არა, კარგი გამოგონებაა ეგ ყურსასმენი. ხარ შენთვის ამდენ ხალხში, აურზაურში...
ვწერ ახლა ამას ძალიან დაღლილი და 7:00 საათის ლოდინით დაქანცული ადამიანი, რომელიც საღამოს შესაძლოა მეტროში შეგხვდეთ კიდეც...
ეეეჰ, არადა, დღეს ყურსასმენი სახლში დამრჩა...:(:)