ხოოო...
რომ არა ჩემი უახლოესი მეგობარი, ბლოგს ნამდვილად არ გავხსნიდი.
დარწმუნებული ვიყავი და არც ახლა მეპარება ეჭვი, რომ წერის ნიჭი არ მქონია; არასდროს მქონია დღიური, არასდროს გამიკეთებია ჩანახატები... აი, 15-16 წლის რო ხარ და ძალიან ვარდისფერი როა ყველაფერი, არც მაშინ.
თუმცა არა, იყო მაინც...
სწორედ ის მეგობარი, ვინც მიბიძგა ბლოგების წერა დამეწყო, ის ”გვაიძულებდა” ხოლმე მასთან სოფელში რამდენიმე დღით ჩასულებს, ჩვენი შთაბეჭდილებები ფურცელზე გადაგვეტანა. არადა, შთაბეჭდილებები და მოსაყოლი არასდროს გველეოდა. ჩვენც ვწერდით და დარწმუნებული ვარ, წლების მერე ამ ყველაფერს დიდი სიამოვნებით გავიხნსებეთ.
არ ვიცი რა უნდა დავწერო ან რას დავწერ ხოლმე. მოვიფიქრებ ალბათ რამეს...
და საყვარელ მეგობარს აუცილებლად უნდა ვუთხრა - ახლა ძალიან მიხარია, რომ დიდი ხნის წინ მოიფიქრე და ჩანახატები გვაწერინე და ეს ბლოგი რომ გაჩნდა, ისიც ძალიან მიხარია...
და კიდევ... იმედი მაქვს, ჩვენებიც შემოგვიერთდებიან...
2 comments:
მიხარია, რომ არსებობ, აქაც და იქაც და საერთოდ არსებობთ:))))
მეეეც:):):)
Post a Comment