ვინ თქვა, არაო?!...

დიახაც!

მაინტერესებს, ვინ თქვა, ქალები ჭკვიანები არ არიან, მართვა არ შეუძლიათ და საქმეს ცუდად აკეთებენო?!

რას ლაპარაკობთ?! გეკადრებათ?!

ქალები - ყველაზე ჭკვიანები, ნიჭიერები, ძლიერები და საერთოდაც, საოცარი არსებები არიან.

სიმღერა გინდა? - კი ბატონო.

ცეკვა გინდა? - რა თქმა უნდა!

მინისტრობა გინდა? - რასაკვირველია!

28 წლის ასაკში? - და რა პრობლემაა?!

არავითარი!

თან საქმეც გაკეთდება, თან ფემინისტები დამშვიდდებიან და იტყვიან, რომ დროა გენდერული ნიშნით შეწყდეს ქალების დევნა (გეგონება, გენდერული პრობლემები მხოლოდ ქალებს ეხება). ახალგაზრდა გოგონებს ზუსტად ეცოდინებათ, რომ ყველაფერი 26, დიდი-დიდი 28 წლამდე უნდა მოასწრონ, თორემ მერე კარიერულ წინსვლას აზრი არ აქვს და საერთოდაც, ქვეყანაც აშენდება...

და რამ მაფიქრებინა ეს ყველაფერი?

გაზეთ ”ალიას” დღევანდელმა ნომერმა და იქ გამოთქმულმა მოსაზრებამ, რომ პრემიერად ამჟამინდელი ეკონომიკისა და კიდევ რაღაცის მინისტრი, კულტურის და კიდევ რაღაცეების მინისტრად კი, ”გოგონა წითელ კაბაში” შეიძლება დანიშნონ.

გასაგებია, რომ ქართულ პრესას სკეპტიკურად უნდა უყურო, მაგრამ რეალობის გათვალისწინებით, ჩვენ ქვეყანაში რომ არაფერია გასაკვირი, ეგეც ფაქტია...

ისე, კრის დე ბურგთან დუეტის ჩაწერა სახუმარო ამბავი ხომ არ არის?!..

ჯინსი, კედები, თავისუფლება...

დღეს დილით უცნაურ ხასიათზე გავიღვიძე. არა, უფრო სწორედ, გუშინ საღამოს გადავწყვიტე, რომ სამსახურში, სადაც ოფიციალურად ”დრესკოდი” არ არის, მაგრამ მე ჩემი სტანდარტები მაქვს, წესები დავარღვიო და ჯინსებით და კედებით გამოვცხადდე.
გულწრფელად გეტყვით, ძალიან დიდი ხანია სახლიდან სამსახურში მომავალს ასეთი შეგრძნება არ მქონია, როგორიც დილით დამეუფლა; თითქოს უფრო ლაღი ვიყავი და მივხვდი, როგორ მომენატრა ეს შეგრძნება.
სილაღის ხარისხსა და ჩაცმის სტილს შორის პირდაპირი კავშირი რამდენად უნდა ეძებო მაშინ, როდესაც საქმე კონკრეტულ პროფესიას და სამსახურს ეხება. როდესაც ვალდებული ხარ საქმიანად ჩაიცვა და ეს შენ შინაგან სამყაროსთან წინააღმდეგობაში არ მოდის, ფანტასტიურია. აი, როდესაც ვალდებული ხარ ოფიციალურად გეცვას მაშინ, როდესაც ჩაცმის სპორტული სტილი მოგწონს, საქმე რთულდება.
ვერ ვიტყვი, რომ ოფიციალური ტანისამოსი ცუდ განწყობას მიქმნის, მაგრამ სპორტული სტილი მაინც უფრო ახლობელია ჩემთვის. თითქოს ჩარჩოები ნაკლებად ვიწროა და ნაკლებად გაწუხებს; თითქოს სამყაროს აღქმა უფრო მარტივად ხდება.
სულაც არ მინდა იმის თქმა, რომ ლაღად სამყაროს პიჯაკში გამოწკეპილი ვერ შეხედავ. უბრალოდ, როცა ჯინსებსა და კედებში ვარ, უფრო ლაღი ვარ.
სხვათაშორის, დღეს პირველად დავინტერესდი ჯინსისა და კედების ისტორიით და გავარკვიე, რომ ჯინსები მე-19 საუკუნის ბოლოს კალიფორნიაში დასახლებულმა ბავარიელმა ლევი სტრაუსმა შემთხვევით შექმნა. მას სამკერვალო ჰქონია, სადაც ტანისამოსი ოქროსმაძიებელთათვის იკერებოდა. სპეციალური ნაჭრები, რომელიც თანამედროვე ჯინსებს ნაკლებად ჰგავს, იტალიური გენუადან ჩაჰქონდათ. მათზე არსებული წარწერა Genes კი ამერიკელებმა თავისებურად წაიკითხეს. ასე გაჩნდა სიტყვა ”ჯინსი”. მისი ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული მწარმოებლის Levi's-ის სახელოდება კი სწორედ სამკერვალოს მფლობელ ლევის სტრაუსს უკავშირდება.
აი, რაც შეეხება კედებს კი, მისი შექმნა 1916 წელს დაფუძნებულ ამერიკულ კომპანია Keds-ს უკავშირდება.

სხვათაშორის, ამ ინფორმაციის წაკითხვის მერე, კითხვა ”კეტია” სწორი თუ ”კედი” ქართულად, აღარ დამებადება.

კიდევ... ჩემი სტუდენტობა გამახსენდა. ჯინსები და კედები ნამდვილად არ იყო მოდაში. მას მერე 6 წელი გავიდა და დღეს სპორტულად, გნებავთ, თავისუფლად ჩაცმული სტუდენტი გაცილებით მეტია. თუმცა, ოფიციალურად ჩაცმული და ძააალიან სერიოზული გამომეტყველების მქონე ბიჭებისა და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით, წითელი პომადითა და გრძელი საყურეებით დამშვენებული გოგოების სიხალვათეს ჩვენი რეალობა არც ახლა უჩივის. თავისთავად ჩაცმის სტილი პრობლემა შეიძლება არ იყოს, რომ არა შინაარსი, რომელიც ამის უკან იმალება. მგონია, რომ მაინც ჩარჩოებისგან გათავისუფლება უკეთესია. ჩემმა თაობამ ეს ნაკლებად მოახერხა და კედები იმაზე გვიან მოირგო, ვიდრე საჭირო იყო. ჩვენზე პატარებმა ეს მეტად შესძლეს. და, იმედია, ეს პროცესი გაგრძელდება და ასახვას ბევრ სხვა რამეში ჰპოვებს. აი, მაგალითად განსხვავებულების, სულ მცირე, აგრესიის გარეშე მიღებაში (ნუ, აქ ზანგების თემა გამახსენდა, მაგრამ ამაზე სხვა დროს იყოს:)).

წესები იმისთვისაც არსებობს, რომ ზოგჯერ დაარღვიო?! და მეც გადავწყვიტე, რომ ეს წესი -გამოვიყურებოდე ჩემი თანამდებობისდა შესაბამისად - დავარღვიო ხოლმე...
თავად ფორმალობას ამით არაფერი აკლდება, აი ჩემი განწყობა კი, ნამდვილად ამაღლებულია.
თანაც, ბევრი საინტერესო რამეც შეიძლება გაიგო ისეთ რამეზე, რასთანაც ყოველდღიური შეხება გაქვს.

ამიტომაც, მეტი ჯინსი, კედი და თავისუფლება!!! ეს უბრალოდ სურვილია...

ჩემი პარიზი...

ჩემი პარიზი? ხო, ჩემიც...

აი, ისეთზე დავწერ, მარტო ჩემს მეხსიერებაში რომ დარჩა...

ამ ქალაქში მოხვედრაზე ალბათ ყველა ოცნებობს და გამონაკლისი არც მე ვარ. უკვე მერამდენე წელია, ბავშვობის მეგობრები გვეპატიჟებიან და როგორც იქნა, მოვაგვარეთ ათასი წვრილმანი და ჩავფრინდით ქალაქში, რომელიც წიგნებში, ფოტოებსა თუ კინოში იყო მხოლოდ.

ორი კვირა სულშეკრული დავდიოდი ქალაქში, რომელშიც ძალიან ბევრი რამ ნაცნობია. იმდენი რამ ვიცით ამ ქალაქზე, რომ გეჩვენება, თითქოს ეს ყველაფერი უკვე გინახავს. მაგრამ, იმავდროულად, გრჩება შთაბეჭდილება, რომ რამდენჯერაც არ უნდა ნახო, აღფრთოვანებას ვერასდროს დამალავ.

თანამედროვე, ცხოვრების გიჟური რიტმი მე-18-19 საუკუნეების არისტოკრატული სილამაზის პარალელურად; თითქოს ძალიან ცივი, საკუთარი საქმეებით დაკავებული და იმავდროულად მუდამ მომღიმარი ხალხი; სიბინძურე ქუჩებში, მაგრამ სრულიად არაჩვეულებრივი არქიტექტურა...

ერთ-ერთი ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება მაინც ხალხი იყო - მუდამ მომღიმარი, ბედნიერი ხალხი. დაღლილები, გადაქანცულები, მაგრამ იმედით და სიხარულით სახვსე თვალებით.

ასაკოვან ტურისტთა ჯგუფები - ისევ მხიარული ბებიები და ბაბუები, რომელთაც დაქანცული ახალგაზრდობის შემდეგ, მოიცალეს და საკუთარ თავს იმ სიამოვნებას არ აკლებენ, უცხო კულტურის გაცნობა რომ ჰქვია...

არც ნიჭი მაქვს და ვერც სიტყვებს ვპოულობ იმ შთაბეჭდილებების გადმოსაცემად, რომელიც ამ ქალაქმა მოახდინა. ამიტომ, ასე ჯობია...

მონმარტრი და მხატვრების საოცნებო ადგილი... აქედან მართლა ისეთი ხედი იშლება, ხატვის ნიჭი თუ გაქვს, აუცილებლად დახატავ...

წარმატებული ფოტო ვერ არის, მაგრამ ამ სილამაზის დანახვაზე, სული შემეკრა.

სრული საოცრებაა... ბავშვობაში, ჰიუგოს ნაწარმოების

კითხვისას, მეგონა მეც იქ ვიყავი. იქ აღმოჩენილს კი გრჩევა შთაბეჭდულება, რომ ამ სიდიადის გადმოსაცემად რთულია სიტყვები მოძებნო. ეს ალბათ უნდა შეიგრძნო ტაძარში შესულმა, სადაც შენთან ერთად ასეულობით ადამიანია და სულგანაბული აკვირდება ყველა კედელს, ყველა ნაწილს და ცდილობს ყველაფერი გონებაში აღბეჭდოს.

საოცარია, ტაძარში და საერთოდ, ყველა ადგილი ისეა მოწყობილი, რომ ტურისტმა თავი კომფორტულად იგრძნოს. შეგიძლია ჩამოჯდე ტაძარში და იმდენი ხანი დაჰყო, რამდენიც გინდა. გაქვს დრო დათვალიერებისთვის, ფიქრისთვის და ბევრი რამის გააზრებისთვის; თუნდაც იმის, რომ სრულიად ნორმალურია, ასეთი მნიშვნელობის ტაძარი ტურისტულ ობიექტად გადაიქცეს...

ლუვრის საფუძვლიანად დათვალიერებას წლები სჭირდება, ამიტომაც, როგორც ჭეშმარიტ ტურისტებს ეკადრებათ, ჩვენც მოვიმარჯვეთ რუქა და ის დარბაზები განვსაზღვრეთ, აუცილებლად რომ უნდა გვენახა. რასაკვირველია, მათ რიცხვში ნაპოლეონის აპარტამენტები, ეგვიპტე და საბრძნეთი, იტალიური და ესპანური ფერწერა, და ცხადია, მონა-ლიზა და ნიკეს ქანდაკება იყო. გულწრფელი ვიქნები და ვიტყვი, რომ იქ იმდენი საოცრება ვნახე, რომ ყველაზე ნაკლები შთაბეჭდილება ლეონარდოს ჯოკონდამ მოახდინა. იქნებ, ეს იმის ბრალიცაა, რომ მონა-ლიზა ძალიან ნაცნობია ყველასთვის, ან არ ვიცი, მე არ მეყო უნარი მისი სიდიადის აღსაქმელად... ნუ, ფოტო იყოს მაინც:)

სრულიად ფანტასტიურია ვერსალი, სრულიად...

აი, დისნეი კი ცალკე თემაა. იქ გავიწყდება ასაკი და გგონია, რომ ხარ პატარა ბავშვი, რომელსაც ყველაფრის ნახვა უნდა და სრულიად აღფრთოვანებული თვალებით ათვალიერებს იმ საოცრებას, რომელიც იქ გხვდება.

და კიდევ ვინ იცის რამდენი რამ...

ასეთიცაა ჩემი პარიზი და ისეთიც, აქ რომ არ ჩანს...

.....

რამდენი ხანია, არაფერი დამიწერია... ხან დრო არ მქონდა, ხან სურვილი...

ხვალ ვაპირებდი ლაღი და ხალისიანი რამეები დამეწერა ჩემი საზაფხულო არდადეგების შესახებ და გადმომეცა ჩემი ემოციები და შთაბეჭდილებები, ფოტოებიც დამერთო...

მაგრამ ახლა ძალიან მომინდა დამეწერა...

დილიდან დათრგუნული ვარ მუცოს ხეობაში მომხდარი ტრაგედიის გამო...

შარშან ზუსტად ამ დროს ხევსურეთში ჩვენი მასპინძელი არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო ბალალაიკით ხელში, ძალიან სევდიანი სიმღერებით და საოცარი სიკეთით თვალებში. ეს გელა დაიაური იყო...

იმის მიუხედავად, რომ არც გელას მეუღლეს და მის შვილებს და არავის გელას გარდა არ ვიცნობდი, მთელი დღე თან დამყვება შეგრძნება, რომ ეს ტრაგედია ჩემთვის ძალიან ახლობელ ადამიანებს გადახდათ თავს...

და არ მასვენებს კითხვა - რატომ? როგორ შეიძლება ასეთი რამ ხდებოდეს საერთოდ და, მითუმეტეს, იმ ადამიანის თავს, რომელმაც ბევრისთვის ის მკაცრი და ლამაზი მხარე გააცოცხლა?...

1 ივნისი

საინტერესო დღეა... ნინოობაა, ზაფხულის პირველი დღეა, ბავშვთა საერთაშორისო დაცვის დღეა...

ბევრი ვიფიქრე რაზე დამეწერა - ევროვიზიაზე და ჩვენ საინტერესო არჩევანზე (ბელარუსისთვის მიცემულ 12 ქულას ვგულისხმობ), არჩევნებზე და მის შედეგებზე, ზაფხულზე...

მაინც ბავშვებზე შევჩერდი. სხვა დანარჩენზე მერე დავწერ, თუ მომინდა დაწერა...

არ მახსოვს ეს დღეს პომპეზურად ოდესმე აღმინიშნავს თუ არა, მაგრამ ბავშვობა ძალიან თბილად მახსენდება.

აი, როცა ბავშვობაზე ვლაპარაკობ, მახსენდება ასე ძალიან ლამაზი ეზო (მე დღესაც მგონია, რომ ის საოცრად ლამაზი იყო)...

საოცარი სიმშვიდე, რომელიც ჩემ გარშემო სუფევდა...

ბებია წინსაფრით და განსაკუთრებული, მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი სიარულის მანერით, განსაკუთრებული სურნელით და სიმშვიდის განცდით, რომელიც მის გვერდით მეუფლებოდა...

დილით საჩუქრებით სავსე ოთახი და პატარა ზღაპარი, რომელიც მივლინებიდან მორიგი დაბრუნების შემდეგ დაბრუნებულმა მამამ რომ მოგვიწყო...

დედა - მშვიდი, მისი საოცარი ღიმილი და სითბო...

ჩემი პატარა მაიმუნი, რომელიც ზუსტად ჩემი ტოლია და სულ ჩემთანაა...

და კიდევ ბევრი, ბევრი წვრილმანი...

ომი, უშუქობა, საოცარი ტკივილი და ბევრი, ბევრი რამ ასევე ბავშვობაში დაიწყო, მაგრამ ეს უფრო მოგვიანებით იყო და ბავშვობის ხსენებაზე, ეს ყველაფერი ნაკლებად მახსენება.

მერე რა, რომ ახლა ზუსტად ვხვდები, რომ ჩაკეტილ საზოგადოებაში ვიზრდებოდით; ყველას ერთნაირი სათამაშო ქონდა, მხოლოდ საზიზღარი საღეჭი რეზინი ”წითელქუდა” იყო, რომელსაც ვერც დაღეჭავდი, მაგრამ ჩვენ მაინც ვყიდულობდით... ბოშების მიერ გაკეთებული სრულიად სულელური ბურთი რეზინზე, ბამბის ”კამფეტი” და ”მამალო” მხოლოდ 1 მაისს შეგეძლო გეყიდა, გვეცვა შავ-თეთრი ფორმები და დილა სკოლაში იწყებოდა საბჭოთა კავშირის ჰიმნის კითხვით ან სიმღერით, იმის მიხდევით, ვის რა და როგორ გამოსდიოდა...

ეს ყველაფერი ფიქრისა და ანალიზის შემდეგ მოდის. აი შეგრძნებების დონეზე კი, ეს კი ბავშვობის გახსენებისას, გაცილებით მნიშვნელოვანია, ნამდვილად ბედნიერი ადამიანი ვარ, რომ ის წლების გახსენებისას განსაკუთრებული სითბო და სიმშვიდე მეუფლება და გაბადრულმა შემიძლება გავიხსენო ჩემი ბავშვობა...

ძალიან ბანალური ვიქნები, მაგრამ მინდა და ეს ჩემი ბავშვობის ოცნებაც იყო, რომ ყველა ბავშვი ბედნიერი იყოს. ეს ოცნება მაშინ გამიჩნდა, როცა ერთხელაც, პატარამ, რომელიღაც სატელევიზიო გადაცემაში პატარა ფერადკანიანი ბავშვების ძააალიან მძიმე ცხოვრების კადრები ვნახე.

მას მერე ასეთ კადრებს ყოველდღე ვხედავ, ვისმენ თუ ვკითხულობ ისტორიებს და არც არაფერი არ იცვლება. მილიონობით ბავშვი სრულიად გაუსაძლის პირობებში ცხოვრობს და, სამწუხაროდ, მათთვის ცხოვრება მშვენიერი ნამდვილად არაა...

აი, იმ კადრების ნახვის მერე ძალიან მიყვარს ფერადკანიანი ბავშვების ფოტოების დათვალიერება. საოცარი თვალები აქვთ...

და საოცარი ღიმილი...

მძიმე ცხოვრება ბევრ მათგანს ძლიერს ხდის და ცხოვრებისეული სირთულეებისადმი გამკლავების უნარს უყალიბებს. შესაძლოა, ბავშვობა მათ ნაკლებად სასიამოვნო მოგონებებს უკავშირდება, მაგრამ ბევრი მათგანი, ალბათ, სწორედ სირთულეების დაძლევას და განვითარებას ახერხებს. სამწუხაროა, რომ 21-ე საუკუნის სამყარომ, ძალიან რაციონალურმა და ემოციებისგან დაცლილმა, ვერაფერი მოიფიქრა სიღატაკისა და თითქოს ელემენტარული, მაგრამ ადამიანისთვის სასიცოცხლო პრობლემების მოსაგვარებლად...

აბსურდია იფიქრო, რომ ოდესმე ამას ეშველება, მაგრამ იქნებ ოდესმე მაინც სამყარო გახდეს უკეთესი და ბავშვების თვალები სევდიანი არ იყოს...

ვიცი, რომ აბსურდია და აუხდენელი ოცნება, მაგრამ მე მაინც ვიოცნებებ, როგორც მაშინ, 4-5 წლის ასაკში...

ისევ ჩვენ და ისევ ჩვენ...

კი, კი, ნამდვილად ისევ ჩვენ...

და აი ასეა უკვე 12 წელიწადია და რაც დრო გადის, მით უფრო საინტერესო და ძვირფასი ხდება ეს ყველაფერი...

თითქოს არაფერი განსაკუთრებული... არადა, მართლაც განსაკუთრებული მოვლენაა თითოეული ჩვენგანისთვის კვარტალში ერთხელ ჩვენი ერთ-ერთი მეგობრის სახლის სრული ოკუპირება.

ნუ, კეკლუცობა იქეთ იყოს და, სმა-ჭამა ასე დიდად შესარგი, ამ შეკრების მნიშვნელოვანი შემადგენელია, თუმცა, არა უმნიშვნელოვანესი...

აი ყველაზე მნიშვნელოვანი კი ...

საუბარი, საუბარი, საუბარი...

საუბარი ყველაზე და ყველაფერზე...

ცოტა სევდა, ბევრი სიცილ-ხითხით-ხარხარი...

გარდასულ წელთა გახსენება...

და, რა თქმა უნდა, ფიქრი და ოცნება მომავალზე...

აი ასე, ოთხნი უკვე ერთ ათეულ წელიწადზე მეტია, ამ კვარტალში ერთხელ ასეთ გრანდიოზულ შეკრებას აწყობს და უკვე წარმოუდგენია, როგორი იქნება ეს შეხვედრა დაახლოებით სამი ათეული წლის შემდეგ.

P.S. მაიმუნი კი, საყვარელი, გონიერი და მხიარული ცხოველია სევდიანი თვალებით. იმედია, ჩვენც ასეთები ვართ და ზუსტად ვიცი, რომ ეს ფოტო მათაც ისევე გაახალისებს, როგორც მე:):):).

შემთხვევით თუ გადავეყარეთ...

არადა, ეგ შესაძლებელია.
ძრითადად, სამარშრუტო ტაქსით ვმგზავრობ, აი იმით, ძალიან ძველი როა, ქე რომ ყველაფერი ხმაურობს და აუცილებლად ნინო ჩხეიძე როა ჩართული...
ჩაცმის სტილი, დიდი სიამოვნებით მექნებოდა სპორტული, მაგრამ სამსახურის გამო, ვერ ვახერხებ. არც ძალიან კლასიკური არაა; ვაპარებ ხოლმე რაღაცეებს:)...
ძალიან ჩვეულებრივი ვარ - არც თმები მაქვს მწვანედ შეღებილი, არც ცხვირი მაქვს გახვრეტილი და არც შავად მაქვს თვალები შეღებილი. ნუ, ეგ ნამეტანია, მაგრამ აი, ჯინსებით, კედებით და მაისურით კი ვივლიდი ყოველდღე:).
ხო, სათვალეს ვატარებ ჩვეულებრივ, თუმცა, ქუჩაში - არა. არა, იმიტომ კი არა, რომ მრცხვენია (ეგ ასაკი გამოვიარე), უბრალოდ, მთელი ცხოვრება, რაც თავი მახსოვს, სათვალით ვარ და მომბეზრდა (ეს ერთ-ერთი მიზეზია, რატომაც არ ვატარებ არასამუშაო საათებში სამკურნალო სათვალეს).
არა, მაინც სათვალით ვარ (თუ არ წვიმს), უბრალოდ, მზის სათვალით. თან, მზის სათვალე მიყვარს (ესეც მეორე მიზეზი).
შეიძლება შემოგხედოთ, მაგრამ ვერ გიცნოთ ან არც შემოგხედოთ საერთოდ.
როგორც წესი, ყურსასმენით დავდივარ და მუსიკას ვუსმენ. ამიტომ, შეიძლება შემოგხედოთ და გაგიღიმოთ, მაგრამ რეალურად ეგ ღიმილი თქვენ კი არა, მუსიკის ავტორს უფრო ეხება:).
არა, კარგი გამოგონებაა ეგ ყურსასმენი. ხარ შენთვის ამდენ ხალხში, აურზაურში...
ვწერ ახლა ამას ძალიან დაღლილი და 7:00 საათის ლოდინით დაქანცული ადამიანი, რომელიც საღამოს შესაძლოა მეტროში შეგხვდეთ კიდეც...
ეეეჰ, არადა, დღეს ყურსასმენი სახლში დამრჩა...:(:)