რამდენი ხანია, არაფერი დამიწერია... ხან დრო არ მქონდა, ხან სურვილი...
ხვალ ვაპირებდი ლაღი და ხალისიანი რამეები დამეწერა ჩემი საზაფხულო არდადეგების შესახებ და გადმომეცა ჩემი ემოციები და შთაბეჭდილებები, ფოტოებიც დამერთო...
მაგრამ ახლა ძალიან მომინდა დამეწერა...
დილიდან დათრგუნული ვარ მუცოს ხეობაში მომხდარი ტრაგედიის გამო...
შარშან ზუსტად ამ დროს ხევსურეთში ჩვენი მასპინძელი არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო ბალალაიკით ხელში, ძალიან სევდიანი სიმღერებით და საოცარი სიკეთით თვალებში. ეს გელა დაიაური იყო...
იმის მიუხედავად, რომ არც გელას მეუღლეს და მის შვილებს და არავის გელას გარდა არ ვიცნობდი, მთელი დღე თან დამყვება შეგრძნება, რომ ეს ტრაგედია ჩემთვის ძალიან ახლობელ ადამიანებს გადახდათ თავს...
და არ მასვენებს კითხვა - რატომ? როგორ შეიძლება ასეთი რამ ხდებოდეს საერთოდ და, მითუმეტეს, იმ ადამიანის თავს, რომელმაც ბევრისთვის ის მკაცრი და ლამაზი მხარე გააცოცხლა?...
No comments:
Post a Comment