წავიდა...

თვალები - ძალიან სევდიანი...


ხმა - ჩახლეჩილი და ხავერდოვანი...


თამაშის მანერა - ძალიან თავისებური...


ლექსები - ძალიან ახლო და უკვე ძალიან საყვარელი...


მახსოვს, პირველად თავისუფალ თეატრში მისი მონაწილეობით სპექტაკლი რო ვნახე, მისი თვალებით მონუსხული გამოვედი და დღემდე ასეა. აი ისეთია, ეშმაკუნები კი აქვს თვალებში, მაგრამ მაინც საოცრად სევდიანია...

მიყვარს, როცა ის თავად კითხულობს ლექსს და მე მეჩვენება, რომ მე მიკითხავს და ალბათ ასეა ყველა...

ის ჩემი პოეტიცაა...

მე არ მჯერა, რომ ”წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა...” ან იქნებ, მობეზრდა...

სამაგიეროდ მჯერა - ”მოიწყინა ქვეყანამ, უკვე კარგა ხანია”...

და რა სამწუხაროა, რომ ასეთ ასაკში ასეთი ნიჭიერის წასვლა ამ ქალაქშიც მოსულა...