”მზის დაბნელება საქართველოში” - ასე ეწოდება გოჩა კაპანაძის ახალ კომედიას, რომლის პრემიერაც გუშინ რუსთაველის თეატრის მცირე სცენაზე გაიმართა.
საოცარი ანსამბლი მსახიობების, ძალიან ლამაზი მუსიკალური გაფორმება, რომ არაფერი ვთქვა სცენარზე და საინტერესო თემაზე...
არადა, თემა მართლა ძალიან საინტერესოა. ქალაქი, რომელიც მზის დაბნელებას ელოდება და გველეშაპის გამოჩენას ელის, როგორ ცდილობს თავი გადაირჩინოს.
საოცარი ანსამბლი მსახიობების, ძალიან ლამაზი მუსიკალური გაფორმება, რომ არაფერი ვთქვა სცენარზე და საინტერესო თემაზე...
არადა, თემა მართლა ძალიან საინტერესოა. ქალაქი, რომელიც მზის დაბნელებას ელოდება და გველეშაპის გამოჩენას ელის, როგორ ცდილობს თავი გადაირჩინოს.
არც ერთ გმირს არ უცდია მისულიყო ძვირფას ადამიანთან და ეთქვა, რომ უყვარს; ან მოეხადა ბოდიში იმის გამო, რომ ოდესღაც გული ატკინა (არადა, ასეთი რამ ხშირად ხდება); არავის უცდია თვალი გადაევლოა განვლილი ცხოვრებისთვის და გამოეხატა ან გულისტკენა იმის გამო, რომ რაღაც ვერ მოასწრო, ან სიხარული იმ ლამაზი დღეების გამო, რომლებიც ასევე იყო თითოეულის ცხოვრებაში...
ზოგი საკუთარი ტყავის, ზოგიც მატერიალური სიმდიდრის გადარჩენასღა ცდილობს...
ნუ, ასეთია ადამიანის ბუნება. არა, უფრო ზუსტად, ასეთიც.
აი, ”მოხუც ჯამბაზებში” კი, (ასევე გოჩა კაპანაძემ დადგა და მოგვცა შესაძლებლობა სრულიად ფანტასტიური მსახიობები გვეხილა სცენაზე) უკვე ხანდაზმული მსახიობები, მოხუცთა თავშესაფარში ერთმანეთს სწორედ დარდსა და სიყვარულს უზიარებენ; ისინი იმქვეყნად წასასვლელად ძალიან ლამაზად ემზადებიან; არადა, იქ ნამდვილად არ ბნელდება მზე იმ კონკრეტულ დღეს...
აი, ასეთები ვართ ადამიანები. მერკანტილურებიც და არც, მგრძნობიარენიც და არც, კეთილებიც და არც... მაგრამ, მთავარი მაინც ის არის, რომ ასეთებიც ვართ და ისეთებიც.
ისე, მართლა რომ დაბნელდეს მზე, ნეტა მართლა საკუთარი ტყავის გადარჩენაზე ვიფიქრებ თუ შევეცდები, მაინც ვეცდები ვიღაცას ბოდიში მოვუხადო, ვიღაცას მადლობა გადავუხადო, ვიღაცას ან ვიღაცეებს ვუთხრა, რომ ძალიან მიყვარს?!... იმედი მაქვს, ასე მოვიქცევი. იმედი, რადგან დანამდვილებით არავინ იცის კრიტიკულ სიტუაციაში როგორ მოიქცევა...
მანამდე კი, დიდი მადლობა გუნდს, რომელმაც უკვე მეორედ მოგვანიჭა ბედნიერება სრულიად არაჩვეულებრივი მსახიობები გვეხილა სცენაზე. აი ისინი, რომელთა მზე შეიძლება მალე დაბნელდეს, მაგრამ მათი ვარსკვლავი რომ სულ იკაშკაშებს...
ზოგი საკუთარი ტყავის, ზოგიც მატერიალური სიმდიდრის გადარჩენასღა ცდილობს...
ნუ, ასეთია ადამიანის ბუნება. არა, უფრო ზუსტად, ასეთიც.
აი, ”მოხუც ჯამბაზებში” კი, (ასევე გოჩა კაპანაძემ დადგა და მოგვცა შესაძლებლობა სრულიად ფანტასტიური მსახიობები გვეხილა სცენაზე) უკვე ხანდაზმული მსახიობები, მოხუცთა თავშესაფარში ერთმანეთს სწორედ დარდსა და სიყვარულს უზიარებენ; ისინი იმქვეყნად წასასვლელად ძალიან ლამაზად ემზადებიან; არადა, იქ ნამდვილად არ ბნელდება მზე იმ კონკრეტულ დღეს...
აი, ასეთები ვართ ადამიანები. მერკანტილურებიც და არც, მგრძნობიარენიც და არც, კეთილებიც და არც... მაგრამ, მთავარი მაინც ის არის, რომ ასეთებიც ვართ და ისეთებიც.
ისე, მართლა რომ დაბნელდეს მზე, ნეტა მართლა საკუთარი ტყავის გადარჩენაზე ვიფიქრებ თუ შევეცდები, მაინც ვეცდები ვიღაცას ბოდიში მოვუხადო, ვიღაცას მადლობა გადავუხადო, ვიღაცას ან ვიღაცეებს ვუთხრა, რომ ძალიან მიყვარს?!... იმედი მაქვს, ასე მოვიქცევი. იმედი, რადგან დანამდვილებით არავინ იცის კრიტიკულ სიტუაციაში როგორ მოიქცევა...
მანამდე კი, დიდი მადლობა გუნდს, რომელმაც უკვე მეორედ მოგვანიჭა ბედნიერება სრულიად არაჩვეულებრივი მსახიობები გვეხილა სცენაზე. აი ისინი, რომელთა მზე შეიძლება მალე დაბნელდეს, მაგრამ მათი ვარსკვლავი რომ სულ იკაშკაშებს...
და კიდევ, იმედი მაქვს, კახი კავსაძე მალე შეძლებს სცენას დაუბრუნდეს, როგორც აქ, ასევე ”მოხუც ჯამბაზებში”.
No comments:
Post a Comment